Τι βλέπω;

Ο σχεδιασμός  του ξενοδοχείου είναι η χρυσή τομή ανάμεσα στην αξιοποίηση της έκτασης που ήθελε η ξενοδοχειακή επιχείρηση και στον μη «τραυματισμό» του φυσικού τοπίου από έναν πομπώδη κτιριακό όγκο. Το αποτέλεσμα, ωστόσο, δεν ανταποκρίθηκε πλήρως στις προσδοκίες του σχεδιασμού. Παρόλα αυτά, εντάσσεται στο τοπίο ως σημείο επαφής των δύο ισοϋψών φυσικών όγκων της χερσονήσου. Η οριζόντια και κάθετη κλιμακωτή διάταξη δίνει τη δυνατότητα για περισσότερες ταράτσες και είναι μια απόπειρα σεβασμού της μορφολογίας του τοπίου. Οι χώροι υποδοχής και η αίθουσα πολλαπλών χρήσεων βρίσκονται στον 6^ο όροφο, λόγω της κλιμακωτής διάταξης. Τα υλικά που κυριαρχούν είναι το εμφανές σκυρόδεμα, κουφώματα αλουμινίου, βερνικωμένο ξύλο και πολυεστέρας.

Τι δε βλέπω;

Το έργο των Εμμανουήλ Βουρέκα, Αντώνη Γεωργιάδη και Κωνσταντίνου Δεκαβάλλα περιλαμβάνει 360 κλίνες και ορισμένα δωμάτια έχουν και ιδιωτικούς κήπους. Η αμμώδης παραλία είναι τεχνητή και ο ειδικός κυματοθραύστης προστατεύει τα φυτά από την αλμύρα και τη θάλασσα.

Βιβλιογραφία