Τι βλέπω;

Στον επιβατικό σταθμό μήκους 185μ. και πλάτους 51μ. κυριαρχεί το ανεπίχρηστο μπετόν και έχει μπρουταλιστικές επιρροές και μια αντισυμβατική λογική, η οποία παραπέμπει σε έργα των Saarinen και Le Corbusier. Χωρίζεται σε τρία επίπεδα. Στο ισόγειο βρισκόταν ο χώρος εκτελωνισμού και εμπορίου, στον πρώτο όροφο οι χώροι αναμονής, γραφεία και καταστήματα και στον τρίτο ο χώρος αποχαιρετισμού και εστιατόριο. Αργότερα, λειτούργησε συνολικά ως εκθεσιακός χώρος και συνεδριακό κέντρο, ενώ σήμερα υπάρχουν σκέψεις για λειτουργία ξενοδοχείου. Το καμπύλο στέγαστρο, σε συνδυασμό με τους κεντρικούς στύλους και τα εφελκυόμενα καλώδια θυμίζουν ιστιοφόρο και γερανούς λιμανιού.

Τι δε βλέπω;

Ο σχεδιασμός του είχε σκοπό να συμβολίζει την Ελλάδα που εκσυγχρονίζεται. Αρχιτεκτονικά, ήταν το πιο πρωτότυπο και αντισυμβατικό δημόσιο κτίριο της εποχής εκείνης. Ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι τα θεμέλιά του φτάνουν σε βάθος τα 10 μέτρα. Το κτίριο αυτό είναι ένα μέρος του συγκροτήματος σταθμών που είχε σχεδιαστεί για το λιμάνι. Πιο συγκεκριμένα, προβλέπονταν δύο συγκροτήματα επιβατικών σταθμών, ένα πολυώροφο κτίριο γραφείων και ένα κτίριο γραφείων τελωνείου και λιμεναρχείου.

Πληροφορίες

• Διεύθυνση: Ακτή Μιαούλη

Βιβλιογραφία