Τι βλέπω;

Η περιοχή της Ομόνοιας αποκαλείται «σύγχρονη Βαβέλ», λόγω της διέλευσης όλων των κοινωνικών τάξεων, εθνοτικών ομάδων και ηλικιών. Δυτικά της πλατείας κυριαρχεί η «σκοτεινή πλευρά του άστεως», όπως τη χαρακτηρίζει ο Walter Siebel (2003), με υποβαθμισμένα κτίρια, μικροεγκληματικότητα του δρόμου και περιπτώσεις σεξεργασίας, τόσο επί της πλατείας Ομονοίας, όσο και γύρω από την Πλατεία Λαυρίου. Στον αντίποδα, ανατολικά της πλατείας υπάρχουν ηπιότερες εκδηλώσεις παραβατικότητας πολυκοσμία και μεγαλύτερα καταστήματα. Η Πλατεία Ομονοίας λοιπόν, καθίσταται το όριο, το σημείο μηδέν. Γύρω από την πλατεία και σε πολλά στενά, βρίσκονται κάποια ιστορικά εστιατόρια, καφέ και ζαχαροπλαστεία. Η πυκνή δόμηση αφήνει μια ασφυκτική αίσθηση. Ωστόσο, η πλατεία, σε συνδυασμό με την οπτική φυγή προς την Ακρόπολη, μέσω της οδού Αθηνάς, και μια ανάλογη προοπτική της Αιόλου, επιτρέπουν στην περιοχή να «αναπνεύσει». Το μείγμα νεοκλασικισμού και μοντερνισμού στα κτίρια μαρτυρά τις αρχιτεκτονικές φάσεις της περιοχής.

Τι δε βλέπω;

Στις αρχές της οδού Σταδίου, βρίσκονταν τα Χαυτεία, στα οποία λειτουργούσαν μικρά ξενοδοχεία και σε αυτά διέμεναν κυρίως οι ταξιδιώτες από την επαρχία. Έρχονταν στην Αθήνα είτε για να εργαστούν είτε για να επισκεφθούν συγγενείς ή να λάβουν υπηρεσίες που η ύπαιθρος δεν τους επέτρεπε να έχουν. Τα ξενοδοχεία της Πλατείας Ομονοίας ήταν πολυτελή πριν τον πόλεμο. Μετά τον πόλεμο παρήκμασαν και για πολλές δεκαετίες ήταν ημιδιαμονής ή εγκαταλείφθηκαν εντελώς, μια συνθήκη η οποία τα τελευταία χρόνια σταδιακά αναστρέφεται.

Βιβλιογραφία