Τι βλέπω;

Αυτή η παιδική χαρά σχεδιάστηκε από το Δημήτρη Πικιώνη και ανήκει στα σημαντικότερα έργα του. Ο ίδιος ο Πικιώνης την ονόμαζε «παιδικό κήπο». Περιλαμβάνει μια μικρή λίμνη, μια κρήνη, ένα γεφυράκι, ένα σκαρί βάρκας, κουπιά, απλωμένα δίχτυα, το «Ελάφι» (Χρήστος Καπράλος), τον «Αυλήτη» (Κώστας Κουλουβάτος) και την προτομή του Νικολάου Ζουμπουλίδη. Υπάρχουν δύο κλίμακες δραστηριοτήτων, μία για μεγαλύτερα και μία για μικρότερα παιδιά. Είναι ξεκάθαρες οι επιρροές της ιαπωνικής αρχιτεκτονικής παράδοσης (π.χ. η είσοδος) και συνδυάζεται με την ελληνική αρχιτεκτονική παράδοση (σαρακατσάνικη καλύβα). Οι γραμμές του Πικιώνη είναι πολύ καθαρές και ο σχεδιασμός του τοπίου είναι πολύ ξεχωριστός, διότι φρόντισε τα φυτά να είναι ενδημικά και να εντάσσονται αρμονικά στο χώρο.

Τι δε βλέπω;

Η παιδική χαρά έχει χαρακτηριστεί διατηρητέο μνημείο. Ο Πικιώνης ήταν αντίθετος με την αρχιτεκτονική που δεν περιλαμβάνει σύμβολα και δε συνδέεται με τη φύση, γιατί έτσι θυμίζει περισσότερο διακόσμηση παρά αρχιτεκτονική. Ο Πικιώνης υποστήριζε την παγκοσμιότητα της αρχιτεκτονικής, μέσω της αδιαίρετης, παγκόσμιας παράδοσης, η οποία αποτελείται από την ευτυχία, την αυθόρμητη χαρά και την ενστικτώδη σοφία και αυτά εγκολπώνονται στο αρχετυπικό παιδί. Έτσι, ο Πικιώνης ανέπτυξε ένα δικό του ύφος, διαφορετικό από το μοντερνισμό της εποχής, ο οποίος ήταν αποκομμένος από τα κοινωνικά οράματα. Ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο σχετικά με αυτό το έργο είναι ότι κατά το μεγαλύτερο μέρος του είναι προϊόν αυτοσχεδιασμού και δεν υλοποιήθηκε βάσει σχεδίων.

Πληροφορίες

• Διεύθυνση: Ελ. Βενιζέλου & Εθνικής Τραπέζης

Βιβλιογραφία