Τι βλέπω;

Πριν κάποιες δεκαετίες ήταν κακόφημη περιοχή με οίκους ανοχής και εγκληματικότητα του δρόμου. Στη δεκαετία του 2000 έγινε το hotspot της Αθηναϊκής νυχτερινής ζωής και πολλών καλλιτεχνικών εκδηλώσεων. Η δυναμική αυτή δεν κράτησε για πολύ. Παρόλα αυτά, επανάκαμψε και σήμερα εξακολουθεί να είναι τουριστικός νυχτερινός και γαστρονομικός προορισμός με mainstream και alternative bars, καφετέριες, φημισμένα ζαχαροπλαστεία και κάποια gay friendly μέρη. Το χαρακτηριστικότερο όμως στοιχείο της περιοχής είναι τα πολλά ουζερί και οι ταβέρνες με ελληνική μουσική. Η πολυμορφία της περιοχής απεικονίζεται και στα γκράφιτι της. Έχουν ποικίλη θεματολογία και έντονα χρώματα. Ορισμένα από αυτά, ιδίως εκείνα που κοσμούν μεγάλες επιφάνειες στις πλάγιες όψεις κτιρίων, έχουν γίνει με τη σύμφωνη γνώμη του Δήμου της Αθήνας και των ιδιοκτητών των κτιρίων.

Τι δε βλέπω;

Το όνομα της συνοικίας κανονικά γράφεται με ένα “ρ” και προέρχεται από κάτοικο της περιοχής κατά τον μεσαίωνα, ο οποίος καταγόταν από το νησί Ψαρά. Στην αρχαιότητα τα Ψαρά ονομάζονταν και Ψύρα ή Ψυρίη. Από την οθωμανική εποχή, στην περιοχή κατοικούσαν άνθρωποι με χαμηλά εισοδήματα και τη διέσχιζαν ρέματα με ακαθαρσίες. Για πολλές δεκαετίες μετά την ανεξαρτησία της Ελλάδας, η περιοχή ήταν “άβατο”, λόγω των «κουτσαβάκηδων», οι οποίοι ήταν άνθρωποι που είχαν τεθεί στο περιθώριο, εξαγοράζονταν από βουλευτές και ενίοτε δρούσαν ως μπράβοι τους, ενώ η αστυνομία δεν παρενέβαινε. Το φαινόμενο των κουτσαβάκηδων στην περιοχή εξαλείφθηκε το 1893 από τον αστυνομικό διευθυντή Μπαϊρακτάρη, εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας (1896). Σήμερα στην περιοχή διαμένουν πολλοί καλλιτέχνες και υπάρχουν αρκετά γραφιστικά γραφεία, ενώ το φαινόμενο του υπερτουρισμού είναι πολύ ορατό.

Βιβλιογραφία