Τι βλέπω;

Είναι ένας από τους σταθμούς μετρό της γραμμής 3, ο οποίος αρχιτεκτονικά δε διαφέρει σημαντικά από πολλούς άλλους. Κυρίαρχο υλικό είναι ο γρανίτης και τα μοτίβα που έχουν σχηματιστεί με αυτόν, παραπέμπουν στην αρχαία Ελλάδα. Ωστόσο, ο σταθμός αυτός δεν έχει πλευρικές αποβάθρες επιβατών, αλλά κεντρική, και ξεχωρίζει για την εικαστικότητά του. Στο πρώτο επίπεδο, την προσοχή τραβάει το έργο «Υπόγειο Πάρκο» (2000) του Κώστα Τσόκλη. Αποτελείται από φύλλα χάλυβα και κοιλοδοκό. Τα 12 μεταλλικά δέντρα με ζωγραφικά στοιχεία αντανακλώνται σε καθρέπτες, δίνοντας την εντύπωση δάσους. Στην αποβάθρα επιβίβασης- αποβίβασης υπάρχουν 3 έργα. Η «Στήλη»  (1976) από ορείχαλκο του Κλέαρχου Λουκόπουλου, η «Νέα Γενιά ΙΧ» (1988) του Κώστα Κουλεντιανού, μια σιδερένια αφαιρετική σύνθεση, τμήμα μιας σειράς έργων του καλλιτέχνη, με την οποία αντιπροσώπευσε την Ελλάδα στην Biennale της Βενετίας το 1980 και ο «Θνήσκων Πολεμιστής» (1971) από χαλκό του Δημήτρη Καλαμάρα, στο οποίο αναπαρίσταται μια τραυματισμένη ανδρική φιγούρα που πέφτει στο έδαφος.

Τι δε βλέπω;

Ήταν τερματικός σταθμός της γραμμής 3 του μετρό για περίπου 5 χρόνια. Αρχικά είχε προταθεί να ονομαστεί «Πεντάγωνο», όπως ονομαζόταν ανεπίσημα το Υπουργείο Εθνικής Αμύνης, το οποίο βρίσκεται δίπλα στο σταθμό. Τελικά επικράτησε η ονομασία «Εθνική Άμυνα». Τα γλυπτά του σταθμού έχουν μνημειακά χαρακτηριστικά και προέρχονται από καλλιτέχνες της εποχής του μοντερνισμού. Ο «Θνήσκων Πολεμιστής» είχε τοποθετηθεί αρχικά σε πλατεία της Φλώρινας, ως φόρος τιμής στον Άγνωστο Στρατιώτη. Ο τότε μητροπολίτης της περιοχής ζήτησε από την χούντα την αφαίρεσή του, επειδή η αισθητική του παρέπεμπε σε πιο σοσιαλιστικά πρότυπα της ΕΣΣΔ και της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Η χούντα ικανοποίησε το αίτημα του μητροπολίτη. Το γλυπτό μεταφέρθηκε στην Αθήνα, σήμερα κοσμεί το μετρό της Αθήνας και αντίγραφό του τοποθετήθηκε πρόσφατα στη Φλώρινα.

Βιβλιογραφία