Τι βλέπω;

Πρόκειται για υπέργειο σταθμό με πλευρικές αποβάθρες. Ο σχεδιασμός των στεγάστρων και του περιβλήματος είναι σύγχρονος και έχει προκαλέσει ανάμεικτα συναισθήματα στους Αθηναίους. Πολλοί θεωρούν ότι η εναλλαγή όγκων, σχημάτων, γραμμών και χρωμάτων προσδίδει πλαστικότητα, δίνει έναν νεομπρουταλιστικό τόνο και μια εικαστική χροιά, η οποία ενισχύεται και από τα σύγχρονα εικαστικά έργα του σταθμού. Από την άλλη, πολλοί είναι αυτοί που ισχυρίζονται ότι πρόκειται για έναν ανερμάτιστο σχεδιασμό, ο οποίος δεν ακολουθεί κάποια αρχιτεκτονική λογική, τα πλαϊνά υαλοστάσια είναι μια ατυχής επιλογή και ο σταθμός απλά φιλοδοξεί να γίνει τοπόσημο δια του όγκου του.

Τι δε βλέπω;

Κατασκευάστηκε στη θέση του παλαιού σταθμού των Σιδηροδρόμων Αττικής, ο οποίος έκλεισε το 1938. Ο σταθμός ήταν υπέργειος από τότε. Η περιοχή του Αμαρουσίου ήταν ένα αραιοκατοικημένο προάστιο της Αθήνας και δεν συνέτρεχε λόγος υπογειοποίησης της γραμμής. Η ισόπεδη κατασκευή του σταθμού όμως θα σήμαινε και τη διχοτόμηση της κεντρικής πλατείας του Αμαρουσίου, γι’ αυτό αποφασίστηκε η κατασκευή της γέφυρας, το μόνο στοιχείο του σημερινού σταθμού που έχει διατηρηθεί από τότε.

Βιβλιογραφία