Τι βλέπω;

Σήμερα, βλέπουμε την εκδοχή του σταθμού μετά την ανακαίνισή του για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004, κατά την οποία προστέθηκε ένα επιπλέον επίπεδο μήκους 130μ, όπου βρίσκονται τα εκδοτήρια, το σταθμαρχείο, καταστήματα, βοηθητικοί χώροι και πεζογέφυρες. Αυτές ενώνουν τα δύο παρακείμενα στάδια (Καραϊσκάκη, ΣΕΦ). Επίσης, αναδιαμορφώθηκαν οι υπόγειες διαβάσεις. Το πιο διακριτό χαρακτηριστικό του σταθμού είναι το στέγαστρο, το οποίο θυμίζει γλάρους που πετούν. Η εγγύτητα με τη θάλασσα, καθιστά το σχεδιασμό εύστοχο. Ο αρχιτέκτονας της ανακαίνισης Γιώργος Κυριαζής, σχεδίασε το στέγαστρο έτσι ώστε οι κλίσεις του να προσφέρουν τη μέγιστη προστασία από τον ήλιο και τη βροχή. Επίσης είναι επικαλυμμένο με αλουμίνιο. Το δάπεδο στο ισόγειο αποτελείται από πλακίδια βαρέως τύπου και του ορόφου από γρανίτη και μάρμαρο.

Τι δε βλέπω;

Η πρόσφατη ανακαίνιση του σταθμού ήταν επιβεβλημένη. Έπρεπε να γίνει πιο λειτουργικός, καθώς υπολογίστηκε ότι την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων, από το σταθμό περνούσαν 32.000 επιβάτες ανά ώρα. Δεν είναι όμως η μοναδική ανακαίνιση ή μετατροπή που έχει δεχτεί ο σταθμός. Με τη χάραξη της σιδηροδρομικής σύνδεσης Αθηνών- Πειραιώς (1869) ο σταθμός είχε οριστεί λίγο βορειότερα και ήταν η πρώτη στάση της διαδρομής. Ο σχεδιασμός αυτός δεν ήταν ιδιαίτερα λειτουργικός και κατά τη νέα χάραξη λύθηκαν πολλά προβλήματα για τους επιβάτες, ενώ το δίκτυο συνδέθηκε με το λιμάνι του Πειραιά. Με την ανακαίνιση που τελικά πραγματοποιήθηκε κατά το μεσοπόλεμο, χρησιμοποιήθηκε το οπλισμένο σκυρόδεμα, ένα πρωτοποριακό υλικό για την εποχή. Επίσης, κατασκευάστηκαν τρεις αποβάθρες, υπόγεια πεζοδιάβαση και αμαξοστάσιο.

Βιβλιογραφία