Τι βλέπω;

Στη θέση του παλιού λατομείου του λόφου Λυκαβηττού ο αρχιτέκτονας Τάκης Ζενέτος σχεδίασε ένα ανοιχτό θέατρο 3.000 θέσεων και θεωρείται ορόσημο του ελληνικού μοντερνισμού, διότι εναρμόνισε την αρχιτεκτονική με την τεχνολογία. Είναι μια λυόμενη μεταλλική κατασκευή με ξύλινους αναβαθμούς. Οι εγκαταστάσεις και οι βοηθητικοί χώροι βρίσκονται κάτω από το κοίλο και χαμηλότερα από την ορχήστρα. Μελετήθηκε και σχεδιάστηκε με τέτοιον τρόπο, ώστε ο θεατής να έχει άριστη ακουστική και ορατότητα από οποιαδήποτε θέση. Μετά την ανακατασκευή του το 1977, εξαιτίας πυρκαγιάς το 1970, τοποθετήθηκαν πλαστικά καθίσματα και έφτασε τις 3.850 θέσεις, ενώ με την πρόσφατη ανακαίνιση και την αντικατάσταση των πλαστικών καθισμάτων από ξύλινους πάγκους έφτασε τις 3.950. Επιπλέον, αντικαταστάθηκαν τα φθαρμένα μεταλλικά στοιχεία του σκελετού. Η ανακαίνιση σεβάστηκε το σχέδιο του Ζενέτου, εντάσσοντας παράλληλα τις προδιαγραφές της Ε.Ε. για τα θέατρα. Το θέατρο μπορεί να φιλοξενήσει έως και 6.000 θεατές σε εκδηλώσεις με καθήμενους και όρθιους.

Τι δε βλέπω;

Η δημιουργία του θεάτρου υπήρξε πρωτοβουλία της ηθοποιού Άννας Συνοδινού, με σκοπό να αναβαίνουν αρχαία δράματα της ομάδας  «Ελληνική Σκηνή», κάτι το οποίο τελικά δε συνέβη, εξαιτίας του πραξικοπήματος των συνταγματαρχών που ακολούθησε. Η χούντα έδιωξε την ομάδα από το θέατρο και το χρησιμοποίησε για εκδηλώσεις που αυτή ενέκρινε. Σήμερα, στο θέατρο, εκτός από παραστάσεις, πραγματοποιούνται συναυλίες και άλλες μουσικές εκδηλώσεις.

Βιβλιογραφία