Τι βλέπω;

Το εκλεκτικιστικό αυτό κτίριο των αρχών του 20^ου αιώνα  με τα πολλά ανάγλυφα στις προσόψεις του, στεγάζει το Δημοτικό Κέντρο Μουσικής και Χορού Θεσσαλονίκης. Η κύρια όψη έχει τριμερή διάταξη και τα παράθυρα έχουν απλά γραμμικά πλαίσια. Ο επισκέπτης έχει τη δυνατότητα να έρθει σε επαφή με τις τέχνες αυτές μέσα από διάφορες δραστηριότητες. Από την αρχική διακόσμηση, με σύμβολα του βουλγαρικού έθνους, σώζονται μόνο οι λεοντοκεφαλές και ίχνη μιας γυναικείας μορφής που στεφανώνει ήρωες.

Τι δε βλέπω;

Πρώτος ιδιοκτήτης ήταν ο Βούλγαρος έμπορος Χρίστος Χατζής, ο οποίος ήθελε να φιλοξενεί Βούλγαρους επισήμους. Τελικά, οι πόλεμοι δεν επέτρεψαν να παραμείνει ιδιοκτήτης και πέρασε στα χέρια του Έλληνα Νικόλαου Πετρίδη. Οι οικία αυτή ανήκε στην οικογένεια Πετρίδη μέχρι το 1969, οπότε και πέρασε στην ιδιοκτησία του δήμου Θεσσαλονίκης. Παρόλο που χαρακτηρίστηκε διατηρητέο, για πολλά χρόνια, είχε αφεθεί στην τύχη του και είχε στεγάζει γραφείο μεταφορών, αποθήκη και άστεγους. Με την πρώτη φάση αποκατάστασης (2006-2009), η οποία διακόπηκε απότομα, προοριζόταν για μουσείο φωτογραφίας και αφίσας. Σήμερα όμως, η αποκατάσταση ολοκληρώθηκε. Αρχικά προοριζόταν για  μουσείο κόμικ, αλλά τελικά μπαίνει στον πολιτιστικό χάρτη της πόλης ως εκπαιδευτικό κέντρο μουσικής και χορού.

Πληροφορίες

• Διεύθυνση: Αναγεννήσεως & Καζαντζάκη

Βιβλιογραφία