Τι βλέπω;

Πρόκειται για πρώην εργοστάσιο υφασμάτων, το οποίο έχει συνολικό εμβαδόν 19.500 τμ και βρίσκεται σε οικόπεδο 13 στρεμμάτων. Καταλαμβάνει ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο και κατασκευάστηκε στο κέντρο πυκνοκατοικημένης προσφυγικής περιοχής, διότι απασχολούσε κυρίως γυναικείο πληθυσμό (550 εργαζόμενους το 1936 και 1.300 μεταπολεμικά). Όσον αφορά το κτίριο, είναι επηρεασμένο από την αισθητική λιτότητα του Bauhaus και τη φονξιοναλιστική αρχιτεκτονική του Αλβαρ Άλτο. Επικρατούν οι ενιαίοι όγκοι και η γεωμετρία. Οι οδοντωτές στέγες επιτρέπουν τη δημιουργία συνεχών ανοιγμάτων, τα οποία με τη σειρά τους διαμορφώνουν καλύτερες συνθήκες αερισμού και φωτισμού. Ο σχεδιασμός αυτός έγινε στο πλαίσιο της αναβάθμισης των χώρων εργασίας των βιομηχανικών μονάδων.

Τι δε βλέπω;

Υπήρξε από τα μεγαλύτερα βιομηχανικά συγκροτήματα του μεσοπολέμου σε Ελλάδα και Βαλκάνια και το μεγαλύτερο της πόλης. Μετά την παύση της λειτουργίας του, δε βρέθηκε επενδυτής για την αξιοποίησή του, μένοντας έτσι κλειστό για 30 χρόνια. Στη δεκαετία του 1980 έγινε πρόταση αποκατάστασης και μετατροπής σε μουσείο σύγχρονης τέχνης. Την επόμενη δεκαετία, η πρόταση αυτή ενισχύθηκε και άλλη μια δεκαετία αργότερα, αγοράστηκε από το υπουργείο πολιτισμού, χωρίς να προχωρήσει στην αξιοποίησή του, με τα σχέδια αξιοποίησης να ναυαγούν. Περίπου την ίδια περίοδο, καταλαμβάνεται από ομάδες αντιεξουσιαστών ως «μια έμπρακτη απάντηση στον παραλογισμό της μητρόπολης, όπου οι άνθρωποι στοιβάζονται σε διαμερίσματα, οι δημόσιοι χώροι ερημώνουν, οι αλάνες γίνονται πάρκιγκ, τα εγκαταλελειμμένα εργοστάσια γίνονται μουσεία- πολυχώροι εφετζίδικων lifestyle συνευρέσεων». Έχει παρέμβει αρκετές φορές η αστυνομία με βασικό κίνητρο την εκδίωξη των αναρχικών και όχι την αξιοποίηση του χώρου από την πολιτεία.

Πληροφορίες

• Διεύθυνση: Ομήρου & Περδίκα

Βιβλιογραφία