Τι βλέπω;

Πρόκειται για κτίριο που επέζησε της πυρκαγιάς του 1917, αν και υπέστη σοβαρές ζημιές στη στέγη και τον τελευταίο όροφο. Είναι εκλεκτικιστικό, διέπεται από συμμετρία, διαχωρίζεται σε βάση- κορμό- στέψη, οι κάθετοι άξονες τονίζονται από τις παραστάδες, και τα ανοίγματα και οι εξώστες επαναλαμβάνονται ρυθμικά. Ξεχωρίζει η επιβλητική επίστεψη με το χαρακτηριστικό αέτωμα, η καμπύλη του οποίου παρουσιάζει μορφολογική συνάφεια με τις μικρότερες- επιμέρους καμπύλες άνωθεν των ανοιγμάτων του δεύτερου ορόφου.

Τι δε βλέπω;

Το εσωτερικό του κτιρίου παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον, διότι εκτός από το αξιόλογο κλιμακοστάσιο και το φωταγωγό που επιτρέπει τη ροή φυσικού φωτός, η οργάνωση των χώρων παρουσιάζει μία πρωτοποριακή για την εποχή ευελιξία, η οποία επιτρέπει την ποικιλία χρήσεων και μετατροπών. Ήταν ιδιοκτησία των Βούλγαρων Ιβάν, Μήτσε και Σπύρο Σουρουτζίεβιτς. Στέγασε ασφαλιστικές εταιρείες, ρωσικό ναυτιλιακό πρακτορείο, τα προξενεία της Ισπανίας και της Ιαπωνίας και στο ισόγειο λειτουργούσε καφενείο για τους λιμενεργάτες. Κατά την Κατοχή, επιτάχθηκε και στον εμφύλιο στέγασε πυρόπληκτους. Μετά, αξιοποιήθηκε ως κτίριο κατοικιών, έπειτα λειτούργησε ως οίκος ανοχής και πλέον είναι κενό εδώ και δεκαετίες.

Πληροφορίες

• Διεύθυνση: Ναυάρχου Βότση 5

Βιβλιογραφία