Τι βλέπω;

Η πρότυπη αυτή βιομηχανική μονάδα της εποχής, βρισκόταν στα περίχωρα της πόλης, όταν η περιοχή ήταν αραιοκατοικημένη. Συνέβαλε στην εικόνα της Θεσσαλονίκης της εποχής ως σύγχρονο αστικό κέντρο. Σήμερα, το πρώην εργοστάσιο χάνεται εντός του αστικού ιστού, ωστόσο η καμινάδα από το κεντρικό πολυώροφο κτίριο ξεχωρίζει. Βλέπουμε το ανακατασκευασμένο εργοστάσιο του 1954, καθώς είχε καταστραφεί από πυρκαγιά. Η μορφή του όμως είναι ίδια με αυτήν πριν της πυρκαγιάς, διότι εφαρμόστηκαν τα σχέδια του αρχιτέκτονα Βιταλιάνο Ποζέλι. Το συγκρότημα προορίζεται για πολιτιστική αξιοποίηση εδώ και πολλά χρόνια, χωρίς ωστόσο να έχει υπάρξει τέτοια εξέλιξη.

Τι δε βλέπω;

Η αρχική επωνυμία της εταιρείας ήταν Νταρμπλαί- Αλλατίνι (Darblay- Allatini) έως το 1889. Έπειτα, ο Νταρμπλαί αποχώρησε και ανέλαβε η οικογένεια Αλλατίνι. Το αρχικό εργοστάσιο καταστράφηκε από πυρκαγιά και οι Αλλατίνι ανέθεσαν στο Βιταλιάνο Ποζέλι την κατασκευή νέου. Ο Ποζέλι δεσμεύτηκε να το περατώσει σε 80 ημέρες, όπως και συνέβη. Εκκρεμούσε ο μηχανολογικός εξοπλισμός, ο οποίος ολοκληρώθηκε επίσης γρήγορα, καθιστώντας την εταιρεία ένα παράδειγμα προς μίμηση στην τότε βιομηχανική αγορά. Τα εγκαίνια ήταν τόσο μεγάλο γεγονός, στο οποίο παραβρέθηκαν υψηλές προσωπικότητες της εποχής. Την αποκαλούσαν τον «μεγαλύτερο μύλο της Ανατολής», απασχολούσε 200 εργάτες, παρήγαγε 100 τόνους άλευρα ημερησίως και εξαφάνισε από το χάρτη τους μικρότερους εμπόρους της εποχής. Τότε, το συγκρότημα ήταν παραθαλάσσιο, πράγμα που ευνοούσε την εμπορική μετακίνηση. Με δικτύωση σε Λονδίνο και Μασσαλία, η εβραϊκή οικογένεια Αλλατίνι έχτισε μια μικρή αυτοκρατορία και επεκτάθηκε στην κεραμοποιία, τη ζυθοποιία και αλλού.

Πληροφορίες

• Διεύθυνση: Γ. Παπανδρέου & Ν. Τυπά

Βιβλιογραφία