Τι βλέπω;

Η Πλατεία Ναυαρίνου είναι από τις πιο ζωντανές πλατείες της πόλης διαχρονικά και με το “προνόμιο” να βρίσκεται δίπλα σε αρχαιολογικό χώρο (Ανακτορικό Συγκρότημα Γαλερίου). Αποτελεί σημείο κοινωνικοποίησης, με πάρα πολλούς -κυρίως φοιτητές- να πίνουν τον καφέ τους ή τα βράδια να επισκέπτονται τα bars της περιοχής πέριξ της πλατείας, εκ των οποίων τα περισσότερα παίζουν συνήθως πιο εναλλακτική μουσική. Επίσης, το μέρος αυτό φημίζεται για τα ουζερί- τσιπουράδικά του και για τη δυνατότητα να επισκεφτεί κανείς εστιατόρια με ξένες κουζίνες. Στους γύρω δρόμους και ειδικότερα προς την οδό Αλεξάνδρου Σβώλου, μπορεί να θαυμάσει κανείς ενδιαφέροντα γκράφιτι. Τέλος, στην πλατεία υπάρχει ένα γλυπτό αγοράκι (έργο του Νικόλα) και μια παιδική χαρά, η οποία απευθύνεται στους λιλιπούτειους επισκέπτες της.

Τι δε βλέπω;

Στη θέση της πλατείας κατά τα Οθωμανικά χρόνια βρισκόταν η συνοικία Αχτσέ Μετζήτ ή Αξαμετζήτ όπως συνήθιζαν να τη λένε τα παιδιά της περιοχής. Από εκείνα κιόλας τα χρόνια, ήταν σημείο κοινωνικής επαφής με χριστιανούς, μουσουλμάνους και εβραίους και ζούσαν αρμονικά μεταξύ τους. Οι Τούρκοι αγάδες συγκεντρώνονταν για τον “γκαϊβέ” και καπνίζαν ναργιλέ. Οι αγάδες εξέτρεφαν αγελάδες στις αυλές τους και με το γάλα τροφοδοτούσαν τα σπίτια της γειτονιάς και τα αρβανίτικα ζαχαροπλαστεία. Μετά τη λήξη του πολέμου μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας και την ανταλλαγή πληθυσμών βάσει της συνθήκης της Λωζάνης το 1923, οι Τούρκοι μετακινήθηκαν στην Τουρκία και τη θέση τους στη γειτονιά την πήραν Έλληνες πρόσφυγες, κυρίως από τη Σμύρνη.

Βιβλιογραφία