Τι βλέπω;

Αρχικά λειτούργησε ως συγκρότημα ορφανοτροφείου και τεχνικής σχολής Ισλαχανέ (Σπίτι της Αποκατάστασης) με την ονομασία «Σχολή Τεχνών και Επαγγελμάτων Χαμιδιέ». Φιλοξενούσε και σπούδαζαν σε αυτό 120- 150 ορφανά παιδιά μουσουλμάνων 5- 13 ετών. Η φοίτησή τους ήταν πενταετής και εκπαιδεύονταν κυρίως στην ξυλουργική, τη σιδηρουργική, την υφαντουργική, τη ραπτική, την υποδηματοποιία και την τυπογραφία. Το συγκρότημα αποτελείτο από τρία κτίρια, αλλά σήμερα σώζεται μόνο το κτίριο εργαστηρίων της σχολής. Μετά την ανακαίνισή του, λειτουργεί ως πολυχώρος πολιτισμού και περιλαμβάνει μόνιμη έκθεση για την ιστορία του κτιρίου και της γειτονιάς, αξιοποιώντας οπτικοακουστικά μέσα, φωτογραφίες, κείμενα και άλλα αρχεία.

Τι δε βλέπω;

Μετά την προσάρτηση της Θεσσαλονίκης στην Ελλάδα, η σχολή σταδιακά παρήκμασε και τελικά έκλεισε. Εγκαταστάθηκαν σε αυτήν βιοτεχνίες και το Μηχανουργείο Αξυλιθιώτη, μια ακμαιότατη επιχείρηση έως τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Μετά την ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας (1923), στέγασε πρόσφυγες και το Γ΄ Γυμνάσιο Αρρένων. Σήμερα, ο πολυχώρος φιλοξενεί περιοδικές εκθέσεις, πολιτιστικές και επιστημονικές εκδηλώσεις, μουσικά και θεατρικά δρώμενα.

Πληροφορίες

• Διεύθυνση: Ελένης Ζωγράφου

Βιβλιογραφία