Τι βλέπω;

Είναι η μεγαλύτερη έπαυλη της Λεωφόρου των Εξοχών (σημερινή Βασιλίσσης Όλγας) και ακολουθεί την αρχιτεκτονική τάση της εποχής, δηλαδή την τριμερή κατανομή του όγκου. Αποτελείται από τρεις ορόφους, οι οποίοι μεταξύ τους χωρίζονται από διακοσμητικές ταινίες από τούβλο. Το κτίριο καταφέρνει να συνδυάσει πολλά στοιχεία της εκλεκτικιστικής πολυμορφίας. Οι επιφάνειές του είναι αναγεννησιακού ρυθμού. Οι δύο πτέρυγες, οι οποίες προστέθηκαν αργότερα, δεν αλλοιώνουν σημαντικά το κτίριο. Δυτικά, υπάρχει εξώστης με θέα στη θάλασσα. Από τον εσωτερικό διάκοσμο, σώζονται λίγα μόνο στοιχεία στο δεύτερο όροφο. Σημαντικός είναι και ο περιβάλλων χώρος, ο οποίος αποτελεί μια όαση πρασίνου για την πυκνοδομημένη πόλη. Πέτρινα μονοπάτια, χορτάρι, παγκάκια, κωνοφόρα και φυλλοβόλλα δέντρα, συνθέτουν ένα σκηνικό χαλάρωσης στη φύση. Επίσης, στο άμεσο περιβάλλον του κτιρίου βρίσκεται και η βίλα Μoρπούργκο του ιδίου αρχιτέκτονα (Βιταλιάνο Ποζέλι).

Τι δε βλέπω;

Ήταν ιδιοκτησία του Ιταλοεβραίου τραπεζίτη και εμπόρου Καρόλου Αλλατίνι. Η οικογένεια Αλλατίνι κυριαρχούσε στο εμπόριο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, μέσω του γνωστού οίκου Αλλατίνι, για πάνω από έναν αιώνα. Στο χώρο αυτόν φιλοξενήθηκαν πολλές σημαντικές προσωπικότητες της Ευρώπης. Αποτέλεσε όμως και φυλακή για το σουλτάνο Αβδούλ Χαμίτ Β’, το χαρέμι του, τις κότες και τις αγελάδες του, όταν οι επαναστάτες του κινήματος των Νεότουρκων τον έθεσαν σε κατ’ οίκον περιορισμό. Όταν ο σουλτάνος μπήκε μέσα, σοκαρίστηκε επειδή οι ιδιοκτήτες είχαν «δυτικοποιηθεί» τόσο και δεν υπήρχε δωμάτιο με χαμάμ. Έμεινε εκεί λίγο μέχρι πριν την παράδοση της Θεσσαλονίκης στην Ελλάδα. Αργότερα, στέγασε στρατιωτική μονάδα, τη Φιλοσοφική Σχολή, δηλαδή την πρώτη σχολή του πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης και τέλος, υπηρεσίες αυτοδιοίκησης, όπως και σήμερα.

Πληροφορίες

• Διεύθυνση: Βασ. Όλγας 198

Βιβλιογραφία