Τι βλέπω;

Το Άλσος Βεΐκου ανήκει στα μεγαλύτερα πάρκα της πόλης. Έχει έκταση 256 στρεμμάτων, αμφιθεατρική κλίση και διαθέτει δύο εισόδους. Από την κορυφή, στην οποία υπάρχει και ένα ιερό του Διός, η θέα είναι εντυπωσιακή. Μπορεί κανείς να δει όλη τη βόρεια και όλη τη δυτική Αθήνα, την Πεντέλη και την Πάρνηθα, και έχει πλήρη θέα του ΟΑΚΑ από ψηλά. Σε συνδυασμό με το πράσινο από την απέναντι πλευρά της λεωφόρου Βεΐκου και το υπόλοιπο πράσινο του λόφου, το οποίο φτάνει μέχρι το Αττικό Άλσος, πρόκειται για έναν μεγάλο πνεύμονα πρασίνου στην πόλη. Το πάρκο περιλαμβάνει ανοιχτούς και κλειστούς αθλητικούς χώρους (ποδοσφαίρου, μπάσκετ, τένις, pentaque), παιδικές χαρές, παιδικό ποδηλατοδρόμιο, κολυμβητήριο, γήπεδο skateboard, θερινό κινηματογράφο, όργανα γυμναστικής, ανοιχτό θέατρο, καφετέριες, χώρους ανάπαυσης, πέργκολες και κιόσκια. Κυρίαρχο φυτό είναι το πεύκο, αλλά υπάρχουν και πλατάνια, κυπαρίσσια, φοίνικες και θάμνοι πολλών ειδών.

Τι δε βλέπω;

Ονομάστηκε έτσι από το γαιοκτήμονα της περιοχής και αγωνιστή της Ελληνικής Επανάστασης, Λάμπρο Βέικο, του οποίου η βίλα βρίσκεται κοντά στο πάρκο, ενώ ο τάφος του και οι τάφοι της οικογένειάς του βρίσκονται εντός αυτού. Η επισκεψιμότητα του πάρκου είναι πολύ μεγάλη και κάθε Σεπτέμβριο πραγματοποιείται το Φεστιβάλ Γαλατσίου. Είναι τοπίο μεγάλης φυσικής αξίας, καθώς φιλοξενεί πλούσια χλωρίδα και πανίδα και βελτιώνει το μικροκλίμα των γύρω περιοχών. Ο αρχιτεκτονικός σχεδιασμός του τοπίου είναι αποσπασματικός, διότι το πάρκο κατασκευάστηκε σταδιακά, με αρκετές αλλαγές μέσα στις δεκαετίες λειτουργίας του. Η σειρά λόφων από το Άλσος Βεΐκου έως το Αττικό Άλσος, η οποία μέχρι και σήμερα αποκαλείται «Τουρκοβούνια» (εδώ στρατοπέδευσαν οι Τούρκοι το 1456 με την κατάληψη της πόλης), διέθεταν μεγάλο φυσικό πλούτο στο παρελθόν. Ήταν αγαπημένος προορισμός πεζοπορίας για τον Λόρδο Βύρωνα και φιλοξενούσε άγρια πανίδα, πιθανά και λύκους, εξού και η ονομασία «Λυκοβούνια». Αυτός ο πλούτος χάθηκε με τη μετατροπή τους σε βοσκοτόπια και λατομεία, αλλά και την εξάπλωση των οικισμών.

Βιβλιογραφία