Τι βλέπω;

Πρόκειται για μια πυκνοδομημένη και πυκνοκατοικημένη, αλλά ζωντανή συνοικία, στην οποία συνυπάρχουν αστοί, μετανάστες, καλλιτέχνες, αναρχικοί και αριστεροί. Εδώ ανθίζουν οι τέχνες, το βιβλίο, η πολιτική συζήτηση, το γκράφιτι και η κουλτούρα του καφέ, η οποία είναι τόσο χαρακτηριστική της Αθήνας. Είναι επίσης περιοχή εναλλακτικής διασκέδασης, συγκεντρώνοντας πολλούς φοιτητές. Τα Εξάρχεια πάντα συνδύαζαν το μποέμ με την αυθάδεια, τη χαλάρωση με την εκρηκτικότητα και πάντα ήταν ο «ομφαλός» της αμφισβήτησης. Μην παραλείψετε τα γκραφίτι της οδού Καλλιδρομίου, την πλατεία Εξαρχείων, το πάρκο Ναυαρίνου και το σημείο όπου δολοφονήθηκε ο 15χρονος Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος το 2008 από πυρά αστυνομικού.

Τι δε βλέπω;

Η περιοχή των Εξαρχείων κανονικά ονομάζεται Νεάπολη καθώς εκεί ήταν οι νέες συνοικίες της πόλης κατά τις αρχές του 20^ου αιώνα. Το όνομα “Εξάρχεια” αποτελεί μυστήριο. Η μία εκδοχή είναι ότι το πήρε από τον Έξαρχο, έναν έμπορο μεγάλου καταστήματος της εποχής. Μια άλλη εκδοχή είναι ότι στην περιοχή βρισκόταν παλιότερα η Εξαρχεία του Παναγίου Τάφου. Τα βιβλιοπωλεία και οι εκδοτικοί οίκοι προτιμούν τα Εξάρχεια λόγω της πνευματικής τους “αύρας” αλλά και λόγω των φοιτητών από τα γειτονικά τμήματα του Πανεπιστημίου Αθηνών και του Πολυτεχνείου. Είναι μια περιοχή που πάντα έμεναν φοιτητές, πολλοί εκ των οποίων έγιναν λαμπροί επιστήμονες και καλλιτέχνες. Τα πάμπολλα γκράφιτι είναι μια ένδειξη ότι η νεολαία αισθάνεται ότι δεν «ακούγονται» τα προβλήματά της και ότι δε γίνεται τίποτα για αυτά. Έτσι, το κέντρο της πόλης καθίσταται σημείο εκτόνωσης. Πέρα από τη βαρβαρότητα της πράξης, η δολοφονία Γρηγορόπουλου συμβολικά αντιστοιχούσε στη δολοφονία μιας ολόκληρης γενιάς. Αυτοί ήταν κάποιοι από τους επιπλέον λόγους που μετά τη δολοφονία του, πυροδοτήθηκαν οι χειρότερες εξεγέρσεις των τελευταίων δεκαετιών σε όλη τη χώρα.

Βιβλιογραφία