Τι βλέπω;

Είναι από τους πιο πολυσύχναστους και εμπορικούς πεζόδρομους της Αθήνας, έχοντας ως σημείο αφετηρίας και οπτικής φυγής τον Πύργο των Ανέμων (Αίολος ήταν ο θεός των Ανέμων), ένα αρχαίο μνημείο στην περιοχή της Πλάκας. Διαχρονικά, υπήρξε ιδανικός για περίπατο, όχι μόνο λόγω των καταστημάτων και των καφενείων, τα οποία απέδιδαν και αποδίδουν ιδιαίτερη ζωντάνια, αλλά και λόγω του ιδιαίτερου αρχιτεκτονικού ενδιαφέροντος που παρουσιάζουν τα διάφορα μνημεία που τον πλαισιώνουν και χρονολογούνται από την αρχαιότητα έως τη νεότερη και σύγχρονη Ελλάδα.

Τι δε βλέπω;

Η οδός Αιόλου, μαζί με την παράλληλη οδό Αθηνάς και την κάθετη σε αυτές Ερμού, αποτελούν τις πρώτες οδούς που σχεδιάστηκαν και χαράχθηκαν στην νέα πόλη των Αθηνών, στα μέσα του 19ου αιώνα. Επίσης, είναι η πρώτη οδός που ασφαλτοστρώθηκε. Στην πρόσφατη ανάπλαση από την εταιρεία Ενοποίησης Αρχαιολογικών Χώρων Αθήνας, στο ύψος της πλατείας Κοτζιά, υπάρχει ένα ίχνος επί της οδού, το οποίο οι περισσότεροι περαστικοί δεν παρατηρούν. Το θραπιναριστό μπετόν επί του σύγχρονου πεζοδρόμου αναδεικνύει τη συνέχεια και την πορεία της αρχαίας Αχαρνικής οδού που βρίσκεται ακριβώς από κάτω. Ένα φαιδρό συμβάν του 1849 αφορά έναν Γάλλο παλαιστή (Γάσκων), ο οποίος αγόρασε μια μάντρα στη γωνία Αιόλου και Ευριπίδου προκαλώντας σε πάλη τους Αθηναίους έναντι μιας πεντάρας. Οι περισσότεροι δεν τολμούσαν, γεγονός που έθιγε την εθνική υπερηφάνεια. Μόνο ένας μεγαλόσωμος Υδραίος το τόλμησε και τον νίκησε. Ο Γάσκων διαμαρτυρόταν για την παραβίαση των κανόνων και οι Αθηναίοι τον προπηλάκισαν, μέχρι που βρήκε καταφύγιο στη Γαλλική πρεσβεία. Οι ίδιοι τιμούσαν τον Υδραίο για μέρες σαν εθνικό ήρωα.

Βιβλιογραφία