Τι βλέπω;

Η οδός Ερμού είναι ο εμπορικότερος δρόμος του κέντρου της Αθήνας. Έχει μήκος περίπου 1,5χλμ και χωρίζεται σε τρία, σχεδόν ισομερή, τμήματα (δυτικό, κεντρικό, ανατολικό). Από αυτά, το δυτικό και το ανατολικό είναι πεζοδρομημένα, ενώ το κεντρικό όχι. Η πεζοδρόμηση του δυτικού τμήματος εντάσσεται στο πλαίσιο του ενιαίου περιπάτου και της ενοποίησης αρχαιολογικών χώρων του ευρύτερου κέντρου της Αθήνας. Κατηφορίζοντάς την, συνειδητοποιούμε την πολυσχιδή φυσιογνωμία της πόλης. Ξεκινώντας από την πλατεία Συντάγματος, συναντάμε εμπορικά καταστήματα (κυρίως ρουχισμού και υπόδησης), δύο βυζαντινές και μια μεταβυζαντινή εκκλησία (Καπνικαρέα, Αγίων Ασωμάτων, Παναγία Παντάνασσα), άλλες τρεις πλατείες (Μοναστηρακίου, Αβησσυνίας, Ασωμάτων- Θησείου), μικρές βιοτεχνίες (κεντρικό τμήμα) τον αρχαιολογικό χώρο του Κεραμεικού και το μουσείο του (Αρχαιολογικό Μουσείο Κεραμεικού), χώρους μνήμης (Εβραϊκό μνημείο), ένα μικρό πάρκο (Πάρκο Πρώην Κορεατικής Αγοράς) και καταλήγουμε στην οδό Πειραιώς και το Γκάζι (πρώην βιομηχανική ζώνη). Τα πρωινά των Κυριακών, μάλιστα, στήνεται ένα πρόχειρο υπαίθριο παζάρι (Γιουσουρούμ> όνομα Εβραίου εμπόρου) στο κεντρικό τμήμα με διάφορες αντίκες και παλιά είδη. Το ανατολικό τμήμα είναι ιδανικό για περίπατο και αγορές αλλά όχι για ποδήλατο και τρέξιμο, λόγω της πολυκοσμίας. Το δυτικό της μέρος, ωστόσο, ως πιο ήσυχο, προσφέρεται για όμορφο περίπατο, τρέξιμο και ποδηλατάδα με θέα το Λυκαβηττό, τον Κεραμεικό, το Γκάζι, το Θησείο, την Ακρόπολη και στο βάθος τη Βουλή.

Τι δε βλέπω;

Ονομάστηκε Ερμού από το θεό του εμπορίου, τον Ερμή. Οι αρχιτέκτονες-πολεοδόμοι (Κλεάνθης- Σάουμπερτ) την προόριζαν εξαρχής για εμπορικό δρόμο. Κατά τα μέσα του 19^ου αιώνα, έγινε διάνοιξη και διαπλάτυνση του δρόμου, διότι αποτελούσε είσοδο της πόλης και αυτό είχε ως συνέπεια την απώλεια αρκετών μεσαιωνικών εκκλησιών, των οποίων τα υλικά χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή του μητροπολιτικού ναού Αθηνών. Το ανατολικό τμήμα της Ερμού, αποτελούσε την καρδιά της πόλης. Στα ζαχαροπλαστεία, τα καφενεία, τα ξενοδοχεία και τα καταστήματα υψηλής ραπτικής σύχναζαν οι ανώτερες τάξεις της Αθήνας. Επί εποχής Όθωνα, στο δυτικό τμήμα, υπήρχε και μια λέσχη Βαυαρών, ένα καφενείο ονόματι «το πράσινο δέντρο».

Βιβλιογραφία