Τι βλέπω;

Το όρος Αιγάλεω είναι το μικρότερο από τα βουνά του λεκανοπεδίου της Αθήνας, με ύψος μόλις 463μ. και είναι το δυτικό άκρο της πόλης. Αποτελείται κυρίως από ασβεστολιθικά πετρώματα και αυτό δείχνει ότι πιθανότατα δεν είχε ποτέ πολύ υψηλή βλάστηση. Θεωρείται ενιαίος ορεινός όγκος με το Ποικίλο όρος (βορειότερα), με το οποίο χωρίζεται από την κοιλάδα Δαφνίου, τη δυτική είσοδο της πόλης, από όπου περνάει η Ιερά Οδός, ήδη από την αρχαιότητα. Πάνω στο βουνό σχηματίζονται μικρά οροπέδια και η θέα από την κορυφή είναι εντυπωσιακή. Μπορεί κανείς να δει το Σαρωνικό Κόλπο, το λιμάνι του Πειραιά, ολόκληρη την παραλία της Αθήνας, τη Σαλαμίνα, την Ελευσίνα, το Θριάσιο πεδίο, τα υπόλοιπα βουνά περιμετρικά της πόλης, τη λίμνη Κουμουνδούρου και φυσικά, ολόκληρη την πόλη από ψηλά.

Τι δε βλέπω;

Στην κορυφή του Αιγάλεω, ο Ξέρξης έστησε τη σκηνή και το θρόνο του για να παρακολουθήσει τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας. Όταν ο περσικός στόλος ηττήθηκε, έφυγε βιαστικά, την παράτησε όπως ήταν και οι Αθηναίοι χρησιμοποίησαν τα ξύλα της για την κατασκευή της σκηνής του θεάτρου. Τότε γεννήθηκε και η λέξη σκηνή στο θέατρο. Υπάρχουν διάφορες εκδοχές για την ονομασία του βουνού. Επικρατέστερη είναι από τα αίγα+λέως, δηλαδή ο λαός των κατσικιών, από την δραστηριότητα κτηνοτρόφων στο βουνό. Με την έλευση των προσφύγων του 1922 και του φονικού χειμώνα του 1941, το βουνό υλοτομήθηκε ανεξέλεγκτα για να μπορούν οι κάτοικοι να θερμανθούν. Επίσης, οι γαλλικές εταιρείες των Λιπασμάτων Δραπετσώνας, απόθεταν τα απόβλητα στο βουνό. Κάποιες μη επιβεβαιωμένες πληροφορίες, κάνουν λόγο για επιστημονικές μελέτες, κατά τις οποίες η περιοχή είναι μη κατοικήσιμη για τουλάχιστον 1000 χρόνια, εξαιτίας των μπαζών και της παλαιάς χωματερής. Παρά την οικολογική καταστροφή (απόβλητα, οικιστικές πιέσεις, βόσκηση), η άγρια ζωή επέστρεψε, με διάφορα ποώδη φυτά, θηλαστικά, πτηνά, έντομα, σκαθάρια και ερπετά.

Βιβλιογραφία