Τι βλέπω;

Η αρχιτεκτονική του σταθμού καταφέρνει να αναδείξει τον αρχαιολογικό πλούτο του σημείου, να το συνδυάσει αρμονικά με τη σύγχρονη εποχή και τέχνη και παράλληλα «αναγκάζει» τον επιβάτη να έρθει σε επαφή με τη ιστορία του. Στο επίπεδο της κεντρικής αποβάθρας κυριαρχεί η ψηφιδωτού τύπου διακόσμηση της οροφής και των σηράγγων και τα έργα της Όπυς Ζούνη (2008), «Κίονες- Σκιές» και «Τέσσερεις πύλες στο χώρο». Στο μεσαίο επίπεδο αναπτύσσονται συνολικά 15 προσθήκες με αρχαία εκθέματα από την Ιερά Οδό, ταφικές στήλες, μικρά λίθινα παιδικά φέρετρα (5ος αι. π.Χ.), λουτροφόροι και άλλα αντικείμενα ταφικών εθίμων. Επιπλέον, αναπτύσσονται και άλλες θεματικές ενότητες όπως «Άνθρωποι και Καλλιέργειες», «Αρχαία Πηγάδια», «Ύδρευση και Υδάτινοι Πόροι», «Βιοτεχνική Δραστηριότητα εκτός των Τειχών», «Χρήση Γης στον Ελαιώνα», το «Άλογο στην Αρχαία Αθήνα», «Φυσικό Περιβάλλον, Πλημμύρες και Γέφυρες», «Γραφή και Ανάγνωση» και «Παναθηναϊκοί Αμφορείς». Τέλος, το πρώτο επίπεδο φωτίζεται φυσικά και ξεχωρίζει το έργο «Κίονας» (Όπυ Ζούνη, 2007).

Τι δε βλέπω;

Σε μία από τις προσθήκες αναπαρίσταται ο σκελετός ενός αλόγου, όπως αυτό εντοπίστηκε κατά τις ανασκαφές. Όπως φαίνεται από τη στάση του, το άλογο πνίγηκε από πλημμύρα του Κηφισού ποταμού και προσπάθησε απεγνωσμένα να σωθεί. Επίσης, στην προσθήκη σχετικά με τη γραφή και την ανάγνωση, γίνεται εκτενής αναφορά στις λίθινες επιγραφές, οι οποίες αρχικά χρησιμοποιούνταν για δημόσια ζητήματα και απαγορεύονταν για τους ιδιώτες. Αυτό το θέμα άνοιγε πάντα τη συζήτηση για τον αναλφαβητισμό στην αρχαία Αθήνα. Ωστόσο, η αθηναϊκή δημοκρατία στηριζόταν περισσότερο στον προφορικό λόγο (ικανότητα πειθούς και ρητορείας) και τον προφορικό πολιτισμό.

Βιβλιογραφία