Τι βλέπω;

Ο σταθμός της Ομόνοιας αναπτύσσεται σε 4 επίπεδα και αποτελεί κόμβο των γραμμών 1 και 2 του μετρό. Ο σταθμός της νεότερης γραμμής 2 δεν παρουσιάζει κάποια σημαντική αρχιτεκτονική διαφορά από άλλους σταθμούς της ίδιας γραμμής. Ο γρανίτης είναι το κύριο υλικό και ακολουθούνται κοινά διακοσμητικά μοτίβα. Οι αποβάθρες της παλαιότερης γραμμής 1, ωστόσο, αξίζουν της προσοχής μας, όπως οι κλίμακες από το επίπεδο εισιτηρίων προς την κεντρική αποβάθρα. Το ελλειπτικό σχήμα, οι καμπύλες τους και τα κιγκλιδώματα παραπέμπουν ευθέως στο μεσοπολεμικό μοντερνισμό. Παράλληλα, η επένδυση με συγκεκριμένου τύπου πορτοκαλί πλακάκια μας μεταφέρει στη δεκαετία του 1930. Σύγχρονα πλακάκια έχουν τοποθετηθεί στη θέση φθαρμένων παλαιών. Έχουν την ίδια απόχρωση για λόγους συνέπειας, αλλά ταυτόχρονα είναι ορατό ότι πρόκειται για σύγχρονες προσθήκες. Στα σημεία μετάβασης από το πρώτο επίπεδο στις αποβάθρες τις γραμμής 2, οι επιβάτες μπορούν να θαυμάσουν δύο έργα τέχνης. Το πρώτο είναι οι «Ποδοσφαιριστές» (2000) του Παύλου (Διονυσόπουλου), με μήκος 14,7μ. Οι φιγούρες αποκαλύφθηκαν όταν το κοινό έριξε κομφετί πάνω σε κόντρα πλακέ θαλάσσης με κόλλα. Το δεύτερο είναι η «Ουρά» (2000) του Νίκου Κεσσανλή με μήκος 21μ. Πρόκειται για ανδρικές και γυναικείες φιγούρες πάνω σε υφασμάτινα τελάρα. Οι φιγούρες βρίσκονται σε ένταση και χειρονομούν.

Τι δε βλέπω;

Η διακόσμηση με έργα τέχνης στους σταθμούς του μετρό υπήρξε κεντρική απόφαση της εταιρείας κατασκευής του μετρό. Τα έργα έπρεπε να έχουν χαρακτήρα μνημειακότητας και ταυτόχρονα να συνδέονται με την ιστορία και τον κοινωνικό ιστό της κάθε περιοχής. Ο σταθμός της Ομόνοιας έχει χαρακτηριστεί διατηρητέο μνημείο και απέχει από το σταθμό του Πειραιά περίπου 10χλμ.

Βιβλιογραφία