Τι βλέπω;

Σε μια έκταση 195 στρεμμάτων, στα ανατολικά της πόλης, βρίσκεται ένα από τα σύμβολα εκσυγχρονισμού της μεταπολεμικής Ελλάδας. Οι εργατικές κατοικίες Φοίνικα στέγασαν πρώην παραπηγματούχους πρόσφυγες, εργάτες και Ρομά. Τα κτίρια είναι τυπικής μορφής των διαμερισμάτων του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας και χαρακτηρίζονται από εργονομία, λειτουργικότητα και λιτές γραμμές. Στόχος του αρχιτέκτονα Άρη Κωνσταντινίδη ήταν η συγκέντρωση κατοίκων γύρω από μικρούς φυσικούς χώρους και η ανάπτυξη ήπιων δραστηριοτήτων, όπως το παιχνίδι, οι συναθροίσεις ενηλίκων και εν τέλει η δημιουργία μικρών γειτονιών, όπως και συνέβη. Είναι μια σοσιαλιστική προσέγγιση του δημόσιου χώρου. Ο συνοικισμός είχε σχεδιαστεί να έχει στο κέντρο του όλες τις κοινωφελείς εγκαταστάσεις (π.χ. σχολεία, κέντρο υγείας, εκκλησία), αλλά μόνο μερικές από αυτές ολοκληρώθηκαν. Σήμερα, υπάρχει πλήθος παρεμβάσεων στους χώρους, σε μια προσπάθεια των κατοίκων να έχουν μια πιο άνετη διαβίωση (π.χ. ενσωμάτωση ημιυπαίθριων χώρων, στέγαστρα, περιφράξεις κλπ). Πολλά αντικείμενα, άλλων εποχών, δίνουν έναν τόνο διαφορετικό από αυτόν της σύγχρονης καθημερινότητας.

Τι δε βλέπω;

Η δημιουργία του οικισμού υπήρξε κρατική πρωτοβουλία και αυτός στέγασε 1200 οικογένειες. Όταν παραδόθηκαν τα σπίτια στους κατοίκους, αυτά ήταν ημιτελή και η τοποθεσία, η οποία είναι στις παρυφές της πόλης ήταν σχεδόν έρημη. Σήμερα, το μεγαλύτερο γεγονός της συνοικίας είναι το πανηγύρι του Δεκαπενταύγουστου για το οποίο φημίζεται.

Βιβλιογραφία