Τι βλέπω;

Ο μικρός αυτός δίκλιτος ναός με τετρακλινή στέγη είναι αφιερωμένος στον Άγιο Αντώνιο και τον Όσιο Αντώνιο, έναν τοπικό όσιο της Βέροιας, ο οποίος ήταν «προστάτης των τρελών». Η βορειανατολική γωνία του ναού εφαπτόταν με τριγωνικό πύργο των τειχών, τα οποία γκρεμίστηκαν κατά τα τέλη του 19^ου αιώνα, ωστόσο χάρη σε αυτό το σημείο του ναού, σώζεται αυτό το μικρό μέρος του πύργου. Η δυτική και η νότια όψη έχουν οξυκόρυφα και καμπυλωτά ανοίγματα. Η εσωτερική τοξωτή κιονοστοιχία δημιουργεί ανισομερή κλίτη και το βόρειο λειτουργούσε ως νάρθηκας. Το μόνο σωζόμενο στοιχείο από τον αρχικό διάκοσμο του ναού είναι το τέμπλο, το οποίο κοσμείται με ζωγραφιές τοπίων, ανθών και λιμνών και μπορούν να θεωρηθούν μια εκλαϊκευμένη εκδοχή του μπαρόκ.

Τι δε βλέπω;

Επί οθωμανικών χρόνων λειτούργησε ως ψυχιατρικό άσυλο της ελληνικής κοινότητας. Ο ναός είναι σύμβολο των ταμπού της εποχής σχετικά με τις ψυχικές ασθένειες. Μέσα στο ναό βρέθηκαν μεγάλοι μεταλλικοί κρίκοι στους οποίους δένονταν με αλυσίδες οι φρενοβλαβείς, περιμένοντας να τους γιατρέψει ο άγιος, ενώ οι συγγενείς προσεύχονταν γονυπετείς αδιάκοπα για να σώσουν τους αγαπημένους τους από τα «σατανικά πνεύματα». Ο ναός λειτουργούσε και ως παρεκκλήσι της μητρόπολης κι επίσης δεχόταν μουσουλμάνους και εβραίους, οι οποίοι ζητούσαν σωτηρία από τον άγιο των χριστιανών.

Πληροφορίες

• Διεύθυνση: Δ. Μαργαρίτη & Φιλικής Εταιρείας

Βιβλιογραφία