Τι βλέπω;

Η παραλία της Θεσσαλονίκης, δηλαδή το τμήμα από το λιμάνι έως το ύψος της οδού 3ης Σεπτεμβρίου, δεν είναι τυχαία η “ραχοκοκαλιά” της ζωντάνιας και των δραστηριοτήτων της πόλης. Μέσω αυτής της διαδρομής, ο πυρήνας της πόλης έρχεται σε άμεση και διαρκή επαφή με το υδάτινο στοιχείο. Κατάλληλη για -ειδικά πρωινό- περίπατο, για τρέξιμο ή ποδήλατο (όταν δεν έχει πολυκοσμία) αλλά και για διασκέδαση. Η λεωφόρος Νίκης είναι γεμάτη από καφετέριες που σφίζουν από ζωή όλη τη μέρα, κυρίως χάρη στους φοιτητές. Το βράδυ, στην ευρύτερη περιοχή της παραλίας, χτυπά η καρδιά της νυχτερινής διασκέδασης της πόλης: bars, clubs, mainstream ακούσματα, LGBTQI friendly χώροι, συνθέτουν ένα πολύμορφο σκηνικό. Στη λεωφόρο Νίκης και στους παρακείμενους δρόμους υπήρχαν και υπάρχουν ακόμα πολλά εστιατόρια ελληνικής κουζίνας, διατηρώντας επάξια τη φήμη και την παράδοση της Θεσσαλονίκης ως γαστρονομικό προορισμό. Ένα από τα ιστορικά αυτά εστιατόρια ήταν το Όλυμπος-Νάουσα.

Τι δε βλέπω;

Η παραλία περίπου 1.650 μέτρων δημιουργήθηκε επί οθωμανικής περιόδου με την κατεδάφιση του παραθαλάσσιου τείχους, στο πλαίσιο εκσυγχρονισμού της πόλης. Για την επιχωμάτωση της παραλίας χρησιμοποιήθηκαν τα υλικά του τείχους. Με τον τρόπο αυτόν, δημιουργήθηκε μια προκυμαία, λιμενικά κτίρια, κυκλοφοριακή αρτηρία (σημερινή Νίκης) και οικόπεδα.  Η ακτογραμμή επεκτάθηκε από την Προξένου Κορομηλά, έως τη σημερινή παραλία. Είναι άγνωστο τι άλλο θάφτηκε μαζί με τα υλικά των κατεδαφισμένων τειχών. Είναι μια ιστορική περίπτωση αστικής αναζωογόνησης. Τα κακόφημα, υγρά, ανθυγιεινά και δυσώδη σπίτια του θαλάσσιου τείχους, ξαφνικά έγιναν περιζήτητα και η αξία της γης εκτοξεύθηκε, μόλις αυτό γκρεμίστηκε και κατασκευάστηκε η παραλία. Το έργο κόστισε συνολικά 100.000 τουρκικές λίρες. Τα εγκαίνια έγιναν με σφάξιμο κριαριών, ακολουθώντας το ισλαμικό έθιμο.

Βιβλιογραφία