Τι βλέπω;

Δίπλα στην οδό και την Πλατεία Αριστοτέλους, βρίσκεται η Πλατεία Άθωνος ή αλλιώς σκέτο “Άθωνος”, όπως συνηθίζεται να λέγεται από τους Θεσσαλονικείς, εννοώντας την ευρύτερη πολυσύχναστη γειτονιά. Τα κτίρια με τα παραδοσιακά μοτίβα, σε συνδυασμό με τις λιχουδιές, τα καταστήματα τροφίμων και τα εργαστήρια ξυλογλυπτικής, συνθέτουν μια παραδοσιακή γωνιά. Παλαιότερα, ήταν μια γειτονιά πολύ πιο ποικιλόμορφη. Σήμερα, αυτή την αύρα του “χθες” την έχει το τμήμα προς την Αριστοτέλους, ενώ το τμήμα προς την Ερμού και την Εγνατία θυμίζει περισσότερο το πιο σύγχρονο πρόσωπο της πόλης. Στην Άθωνος μπορεί να βρει κανείς σχεδόν τα πάντα: κανναβούρι για τα πουλιά, ρύζι, βότανα όλων των ειδών, πλιγούρι, θυμαρίσιο μέλι, μελισσοβότανο, πίτες, ποντιακά παραδοσιακά προϊόντα και πολλά άλλα γαστρονομικά υλικά. Κυρίαρχο στοιχείο της περιοχής είναι η “βιομηχανία του φαγητού”, δηλαδή πολλές -μάλλον πανομοιότυπες- ταβέρνες, ορισμένες εκ των οποίων διαθέτουν και ζωντανή μουσική σε ύφος κουτουκιού.

Τι δε βλέπω;

Υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ότι στην περιοχή λειτουργούσε αγορά από την Οθωμανική κιόλας περίοδο, στα πρότυπα των ανατολικών μεσαιωνικών αγορών. Μετά την πυρκαγιά του 1917, το νέο πολεοδομικό σχέδιο της πόλης δεν άλλαξε και δεν επηρέασε σημαντικά τη φυσιογνωμία της γειτονιάς.

Βιβλιογραφία