Τι βλέπω;

Οι περιοχές της Αρετσούς και των Σφαγείων δεν είναι μόνο γεωγραφικά αντίθετες, αλλά είναι και πολύ διαφορετικές ως προς την αστική τους φυσιογνωμία. Με μια περιήγηση στα Σφαγεία μπορεί κανείς να δει διατηρητέα βιομηχανικά κτίρια (ορισμένα σε κακή κατάσταση), λιμενικές εγκαταστάσεις, οίκους ανοχής, στριπτιτζάδικα και ελλιπείς ή κακές αστικές υποδομές. Πάραυτα, τα Σφαγεία δείχνουν το παλαιό παραγωγικό πρόσωπο της πόλης και λειτουργούν σαν μια μηχανή του χρόνου. Αντίθετα, η Αρετσού είναι μια αμιγώς αστική παραθαλάσσια περιοχή. Από το Μεσοπόλεμο έως και σήμερα είναι μια ακμάζουσα περιοχή με μεγάλη επισκεψιμότητα στην παραλία, ιστορικές ταβέρνες, καφέ και παλιές εξοχικές κατοικίες και αρχοντικά νεοεκλεκτικιστού στυλ και αρ ντεκό. Σήμερα, η Αρετσού είναι περισσότερο ένα παραθαλάσσιο πάρκο δραστηριοτήτων, παρά μια οργανωμένη πλαζ, όπως ήταν κατά τη δεκαετία του 1960.

Τι δε βλέπω;

Η ονομασία των Σφαγείων προέρχεται από τα παλαιά δημοτικά σφαγεία στην περιοχή, τα οποία σήμερα στεγάζουν αθλητικές δραστηριότητες. Στην ίδια περιοχή βρισκόταν και το στρατόπεδο Χιρς, ο τελευταίος σταθμός συγκέντρωσης των Εβραίων πριν μεταφερθούν στα ναζιστικά στρατόπεδα εξόντωσης. Η Αρετσού από την άλλη, είναι ιστορικά σημαντική, διότι αυτό είναι το σημείο στο οποίο αποβιβάστηκε ο μεγαλύτερος αριθμός προσφύγων μεταξύ 1922- 1924. Από μια έρημη περιοχή, η Αρετσού σήμερα αποκαλείται η “πρωτεύουσα των προσφύγων”.

Βιβλιογραφία