Προτομές Κήπου Ζαππείου
Οι μαρμάρινες προτομές του Κήπου Ζαππείου αφορούν πρόσωπα των γραμμάτων και των τεχνών.
Νεότερη και Σύγχρονη εποχή (1821 - )
1929 Στις 17 Γενάρη αποκαλύπτεται η προτομή του Παράσχου, έργο του Γεωργίου Δημητριάδη του Αθηναίου (1880-1941).
1930 Τοποθετήθηκε η προτομή του Πολέμη (πρόπλασμα Λουκά Δούκα (1890-1926), εκτέλεση στο μάρμαρο, Ιωάννης Κουλουρης).
1933 Τοποθετήθηκε η προτομή του Παπαρηγόπουλου, έργο του Εμμανουήλ Τόμπρου (1889-1974).
1934 Τοποθετήθηκε η προτομή του Σουρή, έργο του Γεωργίου Δημητριάδη του Αθηναίου. Η δαπάνη ήταν του φιλολογικού συλλόγου "Παρνασσός".
Οθωμανική εποχή (1453- 1821)
Βυζαντινή εποχή (331 μ.Χ.- 1453)
Ρωμαϊκή εποχή (30 π.Χ.- 330 μ.Χ.)
Ελληνιστική εποχή (322- 31 π.Χ)
Κλασική εποχή (478-323 π.Χ)
Αρχαϊκή εποχή (800-479 π.Χ)
Γεωμετρική εποχή (-1100- 800 π.Χ)
Προϊστορία (-1100 π.Χ.)
Τι βλέπω;
Πρόκειται για τις προτομές των: Αχιλλέα Παράσχου, Ιωάννη Πολέμη, Κωνσταντίνου Παπαρηγόπουλου, Γεωργίου Σουρή, Ιωάννη Κυριακού και Στέφανου Δραγούμη. Οι πέντε από τις προτομές βρίσκονται στο δυτικό και βορειοδυτικό τμήμα του κήπου (προς λεωφόρο Αμαλίας), ενώ αυτή του Παράσχου βρίσκεται στο νοτιανατολικό τμήμα του κήπου, επί της Βασιλίσσης Όλγας. Όλες οι προτομές είναι μαρμάρινες. Του Παράσχου, δείχνει τον ποιητή με το κεφάλι του στραμμένο αριστερά. Υπάρχει έντονο το στοιχείο της κίνησης στο γλυπτό, όπως φαίνεται και από τις πτυχώσεις των ρούχων του. Στη βάση υπάρχει μια ανάγλυφη άρπα και ένα κλαδί ελιάς, σύμβολα του έργου του. Ελαφρά κλίση της κεφαλής έχει και η προτομή του Σουρή, η οποία του προσδίδει σοβαρότητα και υπερηφάνεια. Το συγκεκριμένο γλυπτό στηρίζεται σε βάση και τρίβαθμο βάθρο. Η μορφή του Παπαρηγόπουλου αποδίδεται απλά και λιτά.
Τι δε βλέπω;
Υπήρξαν όλοι σημαντικές πνευματικές προσωπικότητες της νεότερης Ελλάδος. Ο Αχιλλέας Παράσχος ήταν ένας σημαντικός ρομαντικός ποιητής του 19ου αιώνα. Ο Ιωάννης Πολέμης υπήρξε ποιητής και θεατρικός συγγραφέας, είχε αντιταχθεί στον υπερβολικό ρομαντισμό και εισήγαγε –μαζί με λίγους άλλους ποιητές- τη δημοτική στα ποιήματα. Ο στίχος του ήταν συμβολικός και λυρικός, με τεράστια λαϊκή απήχηση. Ο Γεώργιος Σουρής ήταν σατυρικός ποιητής και είχε το παρατσούκλι του «Σύγχρονου Αριστοφάνη». Ο Ιωάννης Κυριακός ήταν πρόεδρος της επιτροπής Ολυμπίων και κληροδοτημάτων. Ο Στέφανος Δραγούμης ήταν δικαστικός και πολιτικός του 19ου αώνα. Τέλος, ο Κωνσταντίνος Παπαρηγόπουλος αποκαλείται από τους ιστορικούς, ως ο «πατέρας» της σύγχρονης ελληνικής ιστοριογραφίας. Αυτός εισήγαγε την έννοια της συνέχειας της ελληνικής ιστορίας, η οποία χωρίζεται σε 3 μέρη: την αρχαία, τη μεσαιωνική (Βυζαντινή) και τη νεότερη. Αυτή η συνολική προσέγγιση αποτέλεσε βάση της διαμόρφωσης της εθνικής ταυτότητας των νέο-ελλήνων.
Βιβλιογραφία
Αντωνοπούλου Ζ., (2007), Η νεότερη γλυπτική στον κήπο του Ζαππείου, παρελθόν, παρόν και μέλλον, στο Monumenta,
http://www.monumenta.org/article.php?IssueID=2&lang=gr&CategoryID=3&ArticleID=6,
Tελευταία επίσκεψη 28/1/2013
Αντωνοπούλου Ζ., (2003), Τα γλυπτά της Αθήνας, Υπαίθρια Γλυπτική 1834-2004, Ποταμός
Γερμανός Φ., (χ.α.), Γιώργος Σουρής, ένας αιώνας γέλιο, Οι εκπομπές που αγάπησα, Ψηφιακό αρχείο ΕΡΤ
Δημητρόπουλος Α.Γ., (2004), Οι Ελληνικές Κυβερνήσεις 1843-2004,Αθήνα.
Κουμπουρλής Ι., (1998), Εννοιολογικές πολυσημίες και πολιτικό πρόταγμα: Ένα παράδειγμα από τον Κ. Παπαρηγόπουλο, στο Τα Ιστορικά, τ. 28-29, τ. 15ος, σ.σ. 31-58.
Μαυράκης Ν., (2007), Η Οδύσσεια της ποίησης, από το έπος στο μεταμοντερνισμό, Σόκολη